We verlangden er stiekem vast wel eens naar…rust, ruimte, niet geleefd worden door actielijstjes, deadlines, afspraken, feestjes, vergaderingen. En nu…worden velen van ons ineens gedwongen een ‘stap terug ‘ te doen. We staan voor veel keuzes; is dit belangrijk genoeg om elkaar live te ontmoeten of kan het ook anders, later, niet…..
Sociale onthouding is de norm. We slingeren tussen strenge gezondheidsadviezen en economische belangen. En daarnaast loopt onze menselijke behoeft ook nog mee….het verlangen om juist in deze tijd samen te zijn, elkaar te knuffelen, te steunen, aan te leunen tegen wat vertrouwd voelt, dierbaren te voelen.
Plotseling is alles anders en weten we voorlopig niet hoe het pad zal lopen.
Hoe reageer jij in deze tijd? Neem je leiderschap over jouw leven of laat je ‘het’ gebeuren? Kun je in de verandering ook de mooie dingen zien, of ben je daar misschien te verdrietig voor? Laat je je sturen door angst of leiden door verlangen?
Maandag 16 maart was voor mij inktzwart…ik voelde totale apathie en lamlendigheid; niets deed er toe, want het kon ook morgen. Ik werd misselijk van alle mensen die energiek kasten gingen ruimen, gras verticuteerden of fotoalbums in elkaar zetten…waarom? Omdat ik er zelf niet toe in staat was. Ik vocht tegen dit gevoel, daar werd het niet beter van. Pas toen ik mezelf toestond een stap achteruit te zetten kon ik mezelf herpakken. Vanuit mijn inktzwarte gemoedstoestand hervond ik gelukkig weer mijn perspectief.
Wat als we deze ‘verdrietige Corona-toestand’ zouden bekijken als een kans, een kans om de wereld op sommige noodzakelijke vlakken te ‘resetten’?
Want waren we voor een groot gedeelte niet de laatste jaren bezig met druk zijn? Met hoe we nog effectiever meer geld konden verdienen? Met de wereldbronnen in ras tempo verslinden? Met het verminderen van écht contact? Met eindeloze ritten naar belangrijke bijeenkomsten? *
Misschien is de boodschap van Corona wel: Mag het een onsje minder?
Dit is spannend en vanuit mijn afgelopen jaar verbouwde keuken met goed gevulde ijskast heb ik misschien wel makkelijk praten. Ik begrijp het verdriet dat je hebt als je net een sport- of horeca zaak bent gestart en ook de zorgen. Waar je op hoopte is nu in duigen gevallen.
Ik voelde me de afgelopen jaren veilig en sterk, dat had mede te maken met een goed inkomen. Dat is nu verandert. Ik ben zelfstandig ondernemer en werk in een maatschap met 4 partners. Gisteren berekenden we dat onze inkomsten dit jaar zeker met 50% afnemen; en de komende 2 maanden waarschijnlijk met 80%.
Ten minste…als we blijven doen wat we altijd deden. Maar wat als we deze tijd nu eens gaan gebruiken om meer na te denken over hoe het ook anders kan? Waar kunnen wij, juist nu, meer waarde toevoegen, waar willen we zijn? Welke verandering kunnen en willen wij tot stand brengen?
De wereld zal nooit meer worden zoals die was, hoe willen we daarmee omgaan? Wat mij betreft is het nu, nu we onze ‘kerntaken’ voor een groot gedeelte niet kunnen uitvoeren, tijd voor reflectie.
‘never waist a good crisis’
*vanuit mijn eigen gezinsleven enkele feitelijke waarnemingen:
1. Manlief klaagt al zeker 5 jaar, maar met name de afgelopen 5 maanden over de volgelopen snelwegen. Zijn agenda wordt volgeduwd met afspraken van Zwolle, via Kijkduin naar Amsterdam. Hij heeft geen tijd om te denken, maar rijdt van vergadering naar vergadering. “Is vergaderen via Skype geen optie?”, vroeg ik weleens na een klaagtirade. “Nee, dat werkt niet”’ was het directe antwoord. En nu? Nu er geen files zijn en iedereen vanuit huis moet werken? Microsoft teams blijkt de norm en hé het werkt. Je kunt zelfs langer uitslapen, want geen reistijd meer, er kunnen zowaar meer afspraken op een dag en vergaderingen zijn korter…tussendoor zelfs tijd om na te denken…
2.”Kom toch eens van die ellendige elektrische apparaten….een veel gehoorde kreet van ons ouders, tegen 3 kids tussen 12-17 jaar. Maandagmiddag…: “Mam hebben wij nog ergens puzzels?” Dat was ons zonder Corona nooit gelukt…. 2 pubers boven 1000 stukjes
3. Wie laat de hond uit vandaag? Voor Corona vaak gevraagd. Nu kijkt onze hond als we lijn pakken: alweer?
4. Geen files, minder auto’s, schonere lucht…..we plukken er de vruchten van
5. Onze agenda is te vol, we komen nergens aan toe; voorlopig tijd genoeg om als gezin weer eens samen aan de eettafel te zitten. Er is meer rust, want niemand hoeft snel te eten en te vertrekken naar de sportclubs (okay…dit moet niet te lang duren….snap ik ook wel..)
Nabrander:
Je zou uit bovenstaande kunnen concluderen dat Johan Cruijff altijd gelijk heeft: Elk nadeel heeft zijn voordeel. En misschien is dat ook wel hetgeen ik wil zeggen. Ik wil zeker verdriet, angst en zorgen niet bagatelliseren. Ik vermoed wel dat het in deze tijd aankomt op oplossingsgericht denken, creativiteit en compassie. Even stil staan bij hoe goed we het hadden en misschien nog wel hebben. Reflecteren, een stap achteruit zetten om het bredere perspectief (weer)te kunnen zien. Mocht je dat moeilijk vinden …dan heb ik een (gejat) advies: Lees Het dagboek van Anne-Frank, het heeft Nelson Mandela tijdens zijn ballingschap op Robbeneiland erdoorheen getrokken.
